پيرمردي مفلس و برگشته بخت           روزگاري داشت ناهموار و سخت

 هم پسر هم دخترش بيمار بود            هم بلاي فقر و هم تيمار بود

 اين دوا مي خواستي آن يک پزشک            اين غذايش آه بود آن يِک سرشک 

 اين عسل مي خواست آن يک شوربا            اين لحافش پاره بود آن يک قبا 

 روزها مي رفت بر بازار وکوي            نان طلب مي کرد و مي برد آبروي 

 دست بر هر خودپرستي مي گشود            تا پشيزي بر پشيزي مي فزود 

 هر اميري را روان مي شد زپي            تا مگر پيراهني بخشد به وي 

 روز سائل بود و شب بيمار دار            روز از مردم شب از خود شرمسار 

 صبحگاهي رفت از اهل کرم            کس ندادش نه پشيز و نه درم 

 درهمي در دست ودر دامن نداشت            ساز و برگ خانه برگشتن نداشت 

 رفت سوي آسيا هنگام شام            گندمش بخشيد يک دو جام 

 زد گره در دامن آن گندم فقير            شد روان و گفت کاي حي قدير 

 گر تو پيش آري به فضل خويش دست            برگشايي هر گره کايام بست 

            چون کنم يا رب در اين فصل شتا            من عليل و کودکانم ناشتا 

 مي خريد اين گندم ار يکجاي کس            هم عسل زان مي خريدم هم عدس 

 آن عدس را شوربا مي ريختم            وان عسل با آب مي آميختم 

 بس گره بگشوده اي از هر قبيل            اين گره را نيز بگشاي اي جليل 

 اين نگاه مي کرد ومي پيمود راه            ناگه افتاد به پيش پايش نگاه 

 ديد گفتارش فساد انگيخته            وان گره بگشوده گندم ريخته 

 بانگ بر زد کاي خداي دادگر            چون تو دانايي نمي داند مگر

 سالها نرد خدايي باختي            اين گره را زان گره نشناختي

 اين چه کارست اي خداي شهر و ده            فرقها بود اين گره را زان گره 

 هر چه در غربال ديدي بيختي            هم عسل هم شوربا را ريختي

 من ترا کي گفتم ا ي يار عزيز            کاين گره بگشاي و گندم را بريز

 من خداوندي نديدم زين نمط            يک گره بگشودي و آن هم غلط

 الغرض مسکين برگشت دردناک            تا مگر برچيند آن گندم ز خاک

 چون براي جستجو خم کرد سر            ديد افتاده يک هميان زر 

 سجده کرد و گفت کاي رب ودود            من چه دانستم ترا حکمت چه بود

 هر بلايي کز تو آيد رحمتي است            هر که را فقري دهي آن دولتي است

 زان به تاريکي گذاردي بنده را            تا ببيند آن رخ تابنده را

 گر کسي را از تو دردي شد نصيب            هم سرانجامش تو خود گردي طبيب

 هر که مسکين و پريشان تو بود            خود نمي دانست و مهمان تو بود

 نا تواني زان دهي بر تندرست            تا بداند کان چه دارد زان توست

 زان به درها بردي اين درويش را            تا که بشناسد خداي خويش را

 اندرين پستي قضايم آن فکند            تا ترا جويم ترا خوانم بلند

 من به مردم داشتم روي نياز            گرچه روز وشب در حق بود باز

 من بسي ديدم خداوندان مال            تو يکي اي خداي ذوالجلال

 بر در دوتان چو افتادم ز پاي           هم تو دستم را گرفتي اي خداي

 گندمم را ريختي تا زر دهي           رشته ام ببريدي که تا گوهر دهي

 در تو پروين نيست فکر و عقل وهوش           و ر نه يک دم حق نمي افتد ز جوش

 سروده ي خانم پروين اعتصامي